In 1911 besloot de congregatie broeders-missionarissen te sturen naar het toenmalige Belgisch-Congo. Daarmee werd een nieuwe bladzijde omgeslagen in de geschiedenis van de congregatie en werden de Broeders van Liefde ook een missionerende congregatie. De eerste broeders-missionarissen uit België startten in de Congolese Kasaï-regio, waar ze onderwijs inrichtten in Lusambo. Een jaar later werd een tweede groep broeders uitgezonden om in Kabinda met onderwijs te starten.
Het apostolaat in Congo beperkte zich jarenlang tot onderwijs, met tijdelijke onderwijsopdrachten in Kikwit. Lusambo en Kabinda groeiden uit tot vooraanstaande scholen die ondanks rebellieën en andere moeilijke situaties overeind bleven en zich telkens opnieuw wisten te herpakken, tot op vandaag. Vanaf de jaren ’60 van vorige eeuw, zeker na de onafhankelijkheid van het land, kwamen er meer Congolese broeders die geleidelijk de opdracht van de missionarissen overnamen.
Vanaf de jaren ’70 van vorige eeuw werd naast het onderwijs ook gestart met de opvang en begeleiding van mensen met een handicap en mensen met psychische problemen, helemaal in lijn met de apostolaatsvelden van de congregatie. In Kinshasa zijn de broeders betrokken bij de opvang en verzorging van kinderen en volwassenen met een lichamelijke beperking. Later volgde Kananga, waar een voorziening voor de opvang en verzorging van mensen met een lichamelijke beperking werd uitgebouwd en waar ook het noviciaat en het provincialaat lange tijd waren gevestigd. Het centrum voor geestelijke gezondheidszorg in Katuambi werd tijdelijk overgenomen en vindt nu onderdak in Kananga.
Na de genocide in Rwanda trok een groep broeders naar Bukavu, waar ze de technische school ITFM van de Broeders Maristen overnamen en meewerkten in de vluchtelingenkampen. Het is vanuit deze kampervaring dat ze daarna in Bukavu een eigen centrum voor geestelijke gezondheidszorg oprichtten: Sosame. Vanuit Bukavu werden later twee bijkomende voorzieningen opgericht, één in Shabunda en één in Uvira. In 2000 trokken de broeders naar Nioki, waar een instituut voor mensen met een handicap werd uitgebouwd.
Vanaf 2000 kende de congregatie een bestendige uitbreiding, dankzij het groeiend aantal Congolese broeders. Steeds ging het om het inspelen op actuele noden. In Lusanga startte ze met een centrum voor geestelijke gezondheidszorg, dat momenteel is overgebracht naar Kikwit. Tegelijk werd in Lubumbashi gestart met een centrum voor geestelijke gezondheidszorg en een vormingshuis. In Goma werd een voorziening voor mensen met een lichamelijke beperking en een centrum voor geestelijke gezondheidszorg overgenomen. In Kisangani volgde eenzelfde scenario. In Mbuji-Mayi werd een huis voor bezoekers geopend, met de bedoeling er later een eigen apostolaat te starten.
Verschillende Congolese broeders werden uitgezonden om mee te helpen aan de uitbouw van nieuwe communiteiten in andere Afrikaanse landen. In 2011 werd in Lusambo het honderdjarig bestaan van de regio met luister gevierd. In het generaal kapittel van 2018 werd besloten om DR Congo op te splitsen in twee regio’s: de regio Onze-Lieve-Vrouw van Afrika (zuidwesten van DR Congo) en de regio Onze-Lieve-Vrouw van Loreto (noordoosten van DR Congo en Centraal-Afrikaanse Republiek). Beide regio’s mogen zich ook verheugen in een grote groep aangesloten leden.
Contact regio Onze-Lieve-Vrouw van Afrika (zuidwesten DR Congo):
Br. Paulin Kindambu
Frères de la Charité
Av. Pumbu 9
B.P. 406 – Kinshasa – Gombe 1
R.D. CONGO
Tel.: +243-826 651 566
paulkindambu@yahoo.fr
Contact regio Onze-Lieve-Vrouw van Loreto (noordoosten DR Congo):
Br. Janvier Batumike
Frères de la Charité
22, Avenue Mayimoto – Quartier Kyeshero
B.P. 175 – Goma – Nord Kivu
R.D. CONGO
Tel: + 243 976 332 111
janbtince@yahoo.co.uk